|
 Armeense Hoogvlakte in NO Turkije (Foto Sabral Circle)
Toen ik ooit eens in de zomer een voettocht maakte in de heuvels van Oost-Turkije, zag ik opeens een stukje bot liggen. Het zat vast tussen brokken gesteente die waren losgeraakt bij een aardverschuiving en het had er kennelijk al jaren gezeten. Ik wreef over het kalkachtige oppervlak en bekeek de afgesleten knobbels van het gewricht. Ik nam aan dat het de poot van een of ander huisdier was en ik liet het in mijn zak glijden.
Achter het weggeleden puin gaapte een met stofnevel bedekte vallei die uitliep in de vlakte van Harput. Ik liep verder het dal in. Het was een eigenaardige stille plek en toen ik om een rotspunt heen gelopen was, stuitte ik op de overblijfselen van een dorp. In de schaduw van een ingestorte muur hurkte een herder die een deuntje floot. Ik liet hem het stuk bot zien en gebaarde naar de ruïnes om hem heen.
De herder knikte en veegde met een ondubbelzinnig gebaar zijn handpalmen over elkaar. 'Ermeni' zei hij alleen. Ermeni - Armeniërs. Toen pakte hij het bot en wierp het naar zijn hond.
(Philip Marsden, The Crossing Place - A Journey Among the Armenians, 1993)
Andere verhalen over Armeense en Assyrische littekens in het noordoosten van Turkije in:
Kars - een Russisch alibi voor leegte
Ani - Armeense stilte op eenzame hoogte
Ararat - de lange schaduw van de Smartenberg
Drie exploratietochten langs Turkse grenzen in de laatste jaren van de twintigste eeuw.
|
Homeland 
